Praktika-komunitate bat (PK) "egiten duten zerbaitekiko kezka edo grina partekatzen duten pertsona-taldea da, eta erregulartasunez elkarrekintzan jarduten duten heinean hobeto egiten ikasten dutenak".[1] Kontzeptua lehen aldiz proposatu zuten Jean Lave antropologo kognitiboak eta Etienne Wenger hezkuntza-teorikoak 1991ko Ikaskuntza kokatua (Lave eta Wenger 1991[2]) liburuan. Wengerrek, ondoren, nabarmen garatu eta zabaldu zuen kontzeptua 1998ko Communities of Practice (Wenger 1998[3]) liburuan.
PK bat eremu jakin bateko kideen interes komunagatik eralda daiteke, edo berariaz sor daiteke eremu jakin bati buruzko jakintza lortzeko. Taldekideek ikasten duten taldearekin informazioa eta esperientziak elkartrukatzeko prozesuaren bidez, eta aukera dute pertsonalki eta profesionalki garatzeko (Lave eta Wenger 1991[2]).
PK-k ingurune fisikoetan egon daiteke, esate baterako, lantoki bat, landa-ingurune bat, fabrikako gune bat edo beste edozein leku, baina ez da derrigorrezkoa PK-ko kideak leku berean egotea. "Praktika komunitate birtuala" osatzen dute (PKB) (Dubé, Bourhis eta Jacob 2005[4]), internet bidez lan egiten dutenean, esate baterako eztabaida-batzordeetan, albiste-taldeetan, sare sozialetako txatetan. "Praktika-komunitate mugikorra" (PKM) (Kietzmann et al. 2013[5]) da kideak elkarrekin telefono mugikorren bidez komunikatzen direnean eta martxan dagoen komunitate-lanean parte hartzen dutenean.
Praktika-komunitateak ez dira fenomeno berriak: pertsonak narrazioaren bidez ikasten eta beren esperientziak partekatzen aritu direnetik izan da ikaskuntza mota hau. Ideia pragmatismo estatubatuarrean errotuta dago, bereziki C. S. Peirce-en "ikerketa-komunitatearen" (Shields eta Rangarajan2013[6]) kontzeptuan, baina baita John Dewey-ren okupazioaren bidez ikasteko printzipioan ere (Wallace 2007).